O his...

Nasıl tanımlayacağımı ya da nasıl anlatacağımı bilmiyorum. Bir şekilde istemsiz olarak bana çekici gelen o tehlikeli şeyi çağırıyorum sanki.Evet hissediyorum, o şey bana doğru yaklaştıkça sonunda çok üzüleceğim gibime geliyor...Tehlikeli şeyler insanlara çok cazip gelir ve sonunda bu çekime kapılan insanlar çok üzülür. Bu çekime kapılmak istemiyorum.Şu sıralar adım atmaktan korkar gibiyim. Aslında kendimi geri çekmemin sebebi "Canımın daha fazla yanmasını istemiyor oluşum". Artık hayatımda güzel şeyler olmasını istiyorum. Acı çekmemek istiyorum. İnsanlara güvenmek istiyorum. Hayal kırıklığı yaşamamak istiyorum. Hep bir şeyler istiyorum ama istediklerimin olmayışı da beni üzüyor. Ve hayattan sürekli bir şeyler beklemek insanı yoruyor. Doğrusu bundan sonrası için ne yapacağımı bilmiyorum. Karşıma çıkan zorluklardan kaçma gibi bir niyetim de yok çünkü bu lüksü kendimde bulamıyorum. Bazen diyorum keşke birazcık umursamaz birisi olsaydım, işte o zaman daha kolay olurdu benim için.Umursamazlığı engelleyen şey ise kendi vicdanımızdır. Şu vicdan denilen şey gerçekten bambaşka bir şey. Sen uyumak için yastığa kafanı koyduğun zaman vicdan denilen duygu uyanıyor ve seni uyutmuyor.