Samimiyetsiz samimiyetler

Tecrübelerimden olsa gerek, şıp diye anlaşılıyor bu insancıklar ve özellikle de beni buluyor. Mıknatıs falan mı yuttum da bu insancıkları kendime çekiyorum anlamış değilim. O kadar sahtesiniz ki çevremde sadece birinizi görsem kusasım geliyor. Resmen "hepinizden tiksiniyorum" moduna getiriyorsunuz beni. Tek kullanımlık mendil bile sizden daha çok işime yarar... Allah'ım şu günlerde o kadar çok bunaldım ki anlatamam. Bir de bunların üstüne her şey değişiyor,herkes değişiyor.

Çevremdekileri kaybetmemeye çalışıyorum ama gözümü bir açıp kapayışımla ortadan kaybolmaya ya da gözden düşmeye başlıyorlar. Kendime hep geçip giden zamanın daha iyi olduğuna inandırdım. Bu yüzden sürekli arkama bakmaktan önümdekileri ve yanımdan geçip gidenleri görmeyi reddettim. Aslında bakarsanız ben, geleceğim hakkında pek fazla plan yapmam. Bunun nedenini bilmem ama hiçbir zaman çok yaşayacağımı düşünmedim. Evet,belki de saçmalıyorum. Yarının neler getireceğini bilemeyiz. Belki de hayatımda düz giden bir şey görmediğim için şu zamana kadar, bundandır tüm ümitlerimi kaybedişim ya da hayattan vazgeçmeme ramak kalışı. Siz nasıl uygun görürseniz..