Çözülemeyen düğüm

Sürekli uyumak istiyorum ama kafamı yastığa koyduğum zaman uykum kaçıyor ve düşünceler beynimi kemiriyor. Gecenin karanlığı yalnızlığımı daha çok hissettiriyor olsa da bu karanlığı seviyorum. Çünkü bu karanlık üzüldüğüm ve ağladığım zaman beni ele vermiyor. Sanki kusurlarımı kapatıyormuş gibi hissediyorum. Kendimi bu yüzden güvende hissetmemi sağlıyor. Bedenim zar zor kendini uykuya teslim ederken birden alarm sesiyle gözlerimi açmaya çalışıyorum ve yine monoton hayatımı yaşamaya devam ediyorum... Beni mutlu eden tek şey müzik. Müzik dinlemek ruhumu dinlendiriyor. İçimden gelen dile dökülmemiş şeyleri dinlediğim şarkılarda buluyorum. Bazen kendime sorduğum soruların cevapları yazdığım yazıların içindeymiş gibi geliyor ama bulamıyorum. Yapbozun parçaları tamamlanmıyormuş gibi. Bu hayatı hep gibi gibi yaşıyorum sanki.
Nefes alamıyorum. Yüzüm,ellerim ve ayaklarım uyuşmaya başlıyor. Dizlerimdeki hakimiyeti kaybedip olduğum yere çömeliyorum. Beni ayakta tutan o gücü kaybediyorum ve gözyaşlarım beni esir alıyor. Aslında kendimi bir süredir ağlatmaya çalışıyordum belki rahatlarım diye. Hatta bir sürü dram filmi izlemeye başlamıştım. Ama beni ağlatmaya yetmemişti. Canımı sıkan bir sürü şey var aslında. Hangisinden başlasam bilemiyorum. Galiba en büyük problemim de bu. Sürekli depresyondaymışım gibi takılıp duruyorum ve tuhaf parçalar dinliyorum.