Bazı zamanlar...

Hayat, yaşayabildiklerimiz ve yaşayamadıklarımız kadardır. Bu hayatı istediğin gibi yaşayamıyorsan bir ölüden ne farkın kalır ki?

Sürekli bir şeylere üzülerek geçirdiğimiz şu zaman için elimize geçen hiçbir şey olmadı. Şimdi diyeceksin ki "Mutlu olunacak ne var?". Sen de haklısın ama mutluluğu kovalamak bizim elimizde. Mutluluk pat diye dibinde biten bir şey değil. Sen harekete geçmediğin müddetçe iyi şeyler ayağına gelmeyecek...

İnsanoğlu sürekli başına kötü bir olay geldiğinde kendi gücüne güvenmeyip bir başkasından yardım bekliyor. Belki önceden ben de böyleydim. Olaylar karşısında baş edemeyeceğimi düşündüm. Birisi yanımda olup bana yol gösterirse daha kolay atlatabileceğimi düşündüm ama öyle olmuyor. Ölene kadar hep birisinden yardım eli bekleyemez insan. Bu yüzden kötü şeylerle baş edebilmelisin ki bir daha başına geldiğinde o zaman daha kolay atlatacaksın emin ol. Şimdi neden bunları yazma gereği duydum? Vallahi ben de bilmiyorum. Sadece yazasım geldi işte. Belki de birileriyle tam anlamıyla konuşamadığım içindir. Bazı zamanlar geliyor ki insanın hiç tanımadığı birisiyle oturup dertleşmek isteyesi geliyor. Bunu yaparsam eğer belki daha da rahatlamış olacağım. Tabi bu sadece bir histen de ibaret de olabilir.

Bilemiyorum... Sesimi duyan birisi var mı acaba?